gençliğimi seviyorum.ve elimden alınsın istemiyorum.seviyorum ruhumu ve ölmek istemiyorum.bunu kimse elimden alsın istemiorum.şimdi nye böyle bi konu geldi aklıma bilmiyorum ama hüzünlendim.geçen zamana üzülüyorum.bir an önce bitsin bugün derken ne çok şeyi yitiriyorum aslında.farkına varınca zamanın su gibi akıp gittiğini içim daralıyor. sanki uçan balonlar elimden kaçmış,mis kokulu çiçekler solmuş,güneş ve hanım eli kokusu yerini puslu bir yağmura bırakmış gibi hissediyorum kendimi.daha 22 yaşında bu telaş niye peki.? bir adım ileri gitmek istemeyişim niye?
ama bn çocukkende böleyydim.büyümekten korktum hep.herkes heveslenirken büyümeye ,ben korktum büyümekten.sorumluluklardan korktum,yalanlarda büyüdü çünkü benimle birlikte.acımasızlıkta...büyüdükçe hayatımdan gdenlerde büyüdü ya ondan korktum ben.büyüdükçe hayat büyüdü tutamaz oldu ellerim.
oysa çocuk olmak güzeldi..hayaller büyüktü ozman gerçekler daha az acı verirdi ozmanlar.şimdi o günleri istiyorumm...herşey güzel olsun istiyorum.büyürsem bunu isteyemem .çünkü büyürsem hiçbirşeyin gerçekten güzel olamayacağını bilirim ve ben bunu bilmek istemiyorum.
gençliğimi de bu yüzden seviyorum bari bukadarda kalsın bu hüzünler .dahada büyümesin die.titremesin ellerm ozman nasıl tutunurum hayata!!
